Szóstoklasista - historia

Historia

Historia-jedna z najciekawszych lekcji w szkole(chodź jest ich mało). Jeśli ktoś nie lubi tego przedmiotu postaram mu się to umilić.

1.Pierwszym władcą Polski potwierdzonym przez współczesne źródła był Mieszko I. Z władców Polski z dynastii Piastów panujących między około 960 a 1138 rokiem trzech dostąpiło koronacji: w 1025 roku Bolesław I Chrobry, w tym samym roku Mieszko II Lambert i w 1076 roku Bolesław II Szczodry.

Piastowie – książęta i królowie Polski (do 1138r)

ok. 960-992 Mieszko I

992-1025 Bolesław I Chrobry

1025-1031 Mieszko II Lambert

1031-1032 Bezprym

1032-1033 Mieszko II Lambert, Otto i Dytryk

1033-1034 Mieszko II Lambert

1034-1038 lub 1039 Bolesław Zapomniany

1038 lub 1039-1058 Kazimierz I Odnowiciel

1058-1079 Bolesław II Szczodry

1079-1086 Władysław I Herman

1086-1089 Władysław I Herman i Mieszko Bolesławowic

1098-1102 Władysław I Herman, Zbigniew i Bolesław III Krzywousty

1102-1107 Zbigniew

1107-1138 Bolesław III Krzywousty

2.Konstytucja 3 Maja.
Konstytucja 3 maja (właściwie Ustawa Rządowa z dnia 3 maja) – uchwalona 3 maja 1791 roku ustawa regulująca ustrój prawny Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Powszechnie przyjmuje się, że Konstytucja 3 maja była pierwszą w Europie i drugą na świecie (po konstytucji amerykańskiej z 1787 r.) nowoczesną, spisaną konstytucją. Niektórzy uznają jednak konstytucję Filipa Orlika z 1710 r. lub konstytucję korsykańską z 1755 r. za pierwszą na świecie, a tym samym amerykańską za drugą i polsko-litewską za trzecią.

Konstytucja 3 maja została ustanowiona ustawą rządową przyjętą tego dnia przez sejm. Została zaprojektowana w celu zlikwidowania obecnych od dawna wad systemu politycznego Rzeczypospolitej Obojga Narodów i jej złotej wolności. Konstytucja wprowadziła polityczne zrównanie mieszczan i szlachty oraz stawiała chłopów pod ochroną państwa, w ten sposób łagodząc najgorsze nadużycia pańszczyzny. Konstytucja zniosła zgubne instytucje, takie jak liberum veto, które przed przyjęciem Konstytucji pozostawiało sejm na łasce każdego posła, który, jeśli zechciał – z własnej inicjatywy, lub przekupiony przez zagraniczne siły, albo magnatów – mógł unieważnić wszystkie podjęte przez sejm uchwały. Konstytucja 3 maja miała wyprzeć istniejącą anarchię, popieraną przez część krajowych magnatów, na rzecz monarchii konstytucyjnej. W tym samym czasie przetłumaczono Konstytucję na język litewski.

Przyjęcie Konstytucji 3 maja sprowokowało wrogość sąsiadów Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Podczas wojny w obronie konstytucji, Polska zdradzona przez swojego pruskiego sprzymierzeńca Fryderyka Wilhelma II została pokonana przez Imperium Rosyjskie Katarzyny Wielkiej, sprzymierzonej z konfederacją targowicką – spiskiem polskich magnatów przeciwnych reformom osłabiającym ich wpływy. Po utracie niepodległości w 1795 roku, przez 123 lata rozbiorów, przypominała o walce o niepodległość. Zdaniem dwóch współautorów, Ignacego Potockiego i Hugona Kołłątaja była "ostatnią wolą i testamentem gasnącej Ojczyzny".

3.Trzy rozbiory Polski:

1-1772(Rosja ,Austria ,Prusy)
2-1793(Rosja ,Prusy)
3-1795(Rosja, Prusy Austria)

Pierwszy rozbiór Polski – nastąpił w roku 1772, pierwszy z trzech rozbiorów Polski, do których doszło pod koniec XVIII wieku. Dokonany drogą cesji terytorium I Rzeczypospolitej przez Prusy, Imperium Habsburgów i Rosję.
Skutki
Pierwszy rozbiór Polski nie przewidywał dalszych podziałów Rzeczypospolitej, wręcz przeciwnie, w oczach Petersburga miał im zapobiec na przyszłość. Terytorium Polski i Litwy były jednak na tyle duże, że miały w przyszłości odegrać kolejny raz rolę rezerwuaru, na którym mocarstwa miały sobie powetować straty w innych konfliktach europejskich.

-Austria otrzymała całą południową Polskę po Zbrucz ze Lwowem, ale bez Krakowa (83 tys. km² oraz 2,65 mln mieszkańców). Przy czym już w 1770 r. Austria samorzutnie przejęła Spisz i powiaty nowotarski, nowosądecki i czorsztyński.
-Prusy anektowały Warmię i Prusy Królewskie (Pomorze Gdańskie), lecz bez Gdańska i Torunia (36 tys. km² oraz 580 tys. mieszkańców). W ten sposób król Prus Fryderyk II Wielki zrealizował swe wieloletnie marzenia o państwie na jednolitym obszarze od Niemna do Łaby.
-Rosja zagarnęła Inflanty Polskie oraz wschodnie, peryferyjne krańce Rzeczypospolitej za Dnieprem, Drucią i Dźwiną (województwa: mścisławskie, witebskie i połockie oraz część mińskiego i inflanckiego - ogółem 92 tys. km² oraz 1,3 mln mieszkańców), utrzymując poza tym swój protektorat nad resztą okrojonego kraju.

Polska straciła 211 tys. km² i 4,5 miliona ludności.

W wyniku zatwierdzenia traktatu rozbiorowego, król Stanisław August Poniatowski uzyskał spłatę swoich długów, których wysokość w znacznej mierze podał fikcyjną. Pieniądze te zostały wypłacone podstawionym przez niego fikcyjnym wierzycielom, którzy w dużej mierze byli jego zausznikami. Uzyskał także wysoką indemnizację za wyrzeczenie się prawa dystrybucji starostw. W czasie przeprowadzania rozbioru król wziął ze skarbca wspólnego dworów Rosji, Austrii i Prus, utworzonej na przekupienie posłów sejmu delegacyjnego sumę 6000 dukatów.

II rozbiór Polski – drugi z trzech rozbiorów Polski, do których doszło pod koniec XVIII wieku.

Wykorzystując kapitulację Stanisława Augusta Poniatowskiego wobec Rosji i przejęcia rządów w kraju przez targowiczan – 25 października 1792 król pruski Fryderyk Wilhelm II zażądał wcielenia Wielkopolski do Królestwa Prus. Miała być ona ekwiwalentem za niepowodzenia armii pruskich w wojnie przeciwko rewolucyjnej Francji, prowadzonej w koalicji absolutystycznych monarchii europejskich. Żądanie to warunkował groźbą wycofania się Prus z koalicji antyfrancuskiej, ale wnet przekształciło się ono w propozycję II rozbioru części ziem Rzeczypospolitej pomiędzy Rosję i Prusy.

III rozbiór Polski – ostatni z trzech rozbiorów Polski, do których doszło pod koniec XVIII w.

Już w czasie trwania insurekcji kościuszkowskiej 11 lipca 1794 roku poseł pruski w Petersburgu Leopold Heinrich von Goltz pisał w swej depeszy, że cała Rosja domaga się rozbioru Polski i wymazania imienia polskiego[1].

Niecały rok po upadku insurekcji, 24 października 1795, monarchowie Rosji, Prus i Austrii (a właściwie Imperium Habsburgów) uzgodnili wzajemnie traktat, zgodnie z którym przeprowadzili ostatni, pełny, III rozbiór Rzeczypospolitej.

Trzeci rozbiór był rezultatem m.in. kryzysu wewnętrznego i ekspansywnych działań mocarstw ościennych, bezpośrednio jednak wynikiem nieudanego powstania kościuszkowskiego i przegranej wojny Polski z Rosją i Prusami.

Straty terytorialne

Rosji przypadły wszystkie ziemie na wschód od Niemna i Bugu (120 tys. km²). Na zabranych terenach utworzono gubernie: wołyńską ze stolicą w Izasławiu, grodzieńską, mińską oraz litewską z siedzibą w Wilnie. Otrzymała największy powierzchniowo obszar.

Austria jako główny inicjator trzeciego rozbioru, a także w ramach rekompensaty za straty w wojnie z rewolucyjną Francją zajęła Lubelszczyznę. Zaanektowała także resztę Małopolski z Krakowem, część Podlasia i Mazowsza. Otrzymała tereny najliczniej zaludnione.

Prusom przypadła najmniejsza zdobycz. Musiały zadowolić się częścią Mazowsza z Warszawą, Podlasia i Litwy. Ponadto Prusy zajęły ponad 2300 kilometrów kwadratowych województwa krakowskiego (m.in. teren dawniejszego Księstwa Siewierskiego) zwanego odtąd w Prusach Nowym Śląskiem (Neu Schlesien).

Polska przestała istnieć.

4.1 wojna światowa

I wojna światowa – konflikt zbrojny (28 lipca 1914 – 11 listopada 1918)[1] pomiędzy Ententą, do której należały między innymi Wielka Brytania, Francja, Rosja, Serbia, Japonia, Włochy (od 1915), Stany Zjednoczone (od 1917) a Państwami Centralnymi, tj. Austro-Węgrami i Niemcami wspieranymi przez Turcję i Bułgarię. Największy konflikt zbrojny[2] od czasu wojen napoleońskich na kontynencie europejskim zakończony klęską Państw Centralnych, likwidacją mocarstw Świętego Przymierza i powstaniem w Europie Środkowej i południowej licznych państw narodowych. Mimo ogromu strat i wstrząsu nimi wywołanego wojna ta nie rozwiązała większości konfliktów, co doprowadziło do wybuchu II wojny światowej – 21 lat później.

5.2.wojna światowa
II wojna światowa – największy konflikt zbrojny w historii świata, trwający od 1 września 1939 do 2 września 1945 roku (w Europie do 8 maja 1945), obejmujący zasięgiem działań wojennych prawie całą Europę, wschodnią i południowo-wschodnią Azję, północną Afrykę, część Bliskiego Wschodu i wszystkie oceany. Niektóre epizody wojny rozgrywały się nawet w Arktyce i Ameryce Północnej. Poza większością państw europejskich i ich koloniami, brały w niej udział państwa Ameryki Północnej i Ameryki Południowej oraz Azji. Głównymi stronami konfliktu były państwa Osi i państwa koalicji antyhitlerowskiej (alianci). W wojnie uczestniczyło 1,7 mld ludzi, w tym 110 mln z bronią. Według różnych szacunków zginęło w niej od 50[2] do 78[3] milionów ludzi.

Za datę rozpoczęcia wojny przyjmuje się 1 września 1939 roku – atak Niemiec na Polskę. 3 września przystąpiły do wojny Wielka Brytania i Francja (w piśmiennictwie zachodnim podaje się czasami tę drugą datę jako początek wojny światowej). Niektórzy historycy za początek wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca 1937 roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku konflikt ten pozostawał lokalny. W historiografii radzieckiej istniało pojęcie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, rozpoczętej 22 czerwca 1941 roku atakiem niemieckim. Dla Amerykanów wojna rozpoczęła się 7 grudnia 1941 roku, wraz z japońskim atakiem na Pearl Harbor.

Zapowiedzią nadchodzącego konfliktu był wzrost nastrojów nacjonalistycznych i dążeń ekspansywnych ze strony państw Osi, wyrażający się w ataku rządzonych przez Benito Missoliniego Włoch na Abisynię (wojna włosko-abisyńska 1935-1936), trwającej od 1937 roku wojnie chińsko-japońskiej oraz godzącym w niepodległość i integralność Czechosłowacji układzie monachijskim (październik 1938). W Hiszpanii od 1936 roku trwała krwawa wojna domowa, w której starły się interweniujące państwa faszystowskie i komunistyczny ZSRR Józefa Stalina. II wojnę światową poprzedziły też agresywne zachowania ze strony rządzonej przez Adolfa Hitlera III Rzeszy, jak: zajęcie Nadrenii w 1936 roku, Anschluss Austrii (marzec 1938) oraz aneksja Kłajpedy i Czech (marzec 1939). Ze strony Włoch kolejnym przykładem złamania prawa międzynarodowego i ekspansjonizmu było zajęcie Albanii wiosną 1939 roku.

6.11 listopada
Narodowe Święto Niepodległości – polskie święto państwowe, obchodzone co roku 11 listopada, "dla upamiętnienia rocznicy odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego" w 1918 roku po 123 latach od rozbiorów dokonanych przez Austrię, Prusy i Rosję. Ustanowione w ostatnich latach II RP, przywrócone w roku 1989. Jest dniem wolnym od pracy.

7.Czasy komunizmu
Komunizm to ustrój państwowy istniejący w Rosji w latach 1917 – 1991, w państwach Europy wschodniej od II wojny światowej do roku 1989 – 1990, w Chinach istnieje od roku 1945 do dnia dzisiejszego oraz w kilku innych państwach. Obecnie jedyne państwa komunistyczne to: Chiny, Kuba, Korea Północna i Wietnam.

Komunizm w Polsce opierał się na kilku zasadniczych fundamentach. Pierwszym z nich był aparat przemocy, w skład którego wchodziła policja polityczna (UB, SB). Formacje te budziły w społeczeństwie strach i skłaniały do podporządkowania się istniejącym regułom, tworzyły ustrój beznadziejności i zależności od kaprysów władzy. Drugim fundamentem była całkowicie podporządkowaną systemowi administracja. Zdolna zarówno karać nieposłusznych jak i wynagradzać zasłużonych. Innym ważnym i niezmiennym fundamentem komunistycznego porządku była stała zależność od ZSRR. Na skutek jego militarnej obecności i politycznej opieki, sytuacja wydawała się beznadziejna i bez alternatyw, dopóki istnieć będzie imperialny sąsiad.
Fundamentem totalitarnego państwa stała się także monopolistyczna gospodarka, znacjonalizowana i podporządkowana państwu oraz monopol na środki przekazu i zakaz tworzenia niezależnych partii. Wszystkie przedstawione wyżej fundamenty miały zagwarantować bezkolizyjne trwanie i umacnianie się komunizmu. Nie były one jednak w stanie wymusić rzeczywistego poparcia i zaangażowania ze strony obywateli.
Wydarzenia z 1956r., 1968r., 1970r., 1976r., 1980/81r., i 1989 roku potwierdziły tylko fakt, że Polacy nie zgadzają się z istniejącym „porządkiem” i czynnie przeciwstawiają się mu. Upadek gospodarczy w kraju w latach 1988/1989, słabość na arenie międzynarodowej ZSRR oraz siła narodu skupionego wokół idei „Solidarności”, sprawiły, że w ramach rozmów opozycji z rządzącymi, uzgodniono pokojowe metody przejścia z systemu totalitarnego do demokratycznego. Datą upadku komunizmu w Polsce umownie przyjmuje się 4 czerwca 1989r. – dzień pierwszych, częściowo wolnych wyborów parlamentarnych. Rok 1989 jest datą końca komunizmu nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie Środkowo - Wschodniej, która należała do bloku państw kontrolowanych przez Związek Radziecki. Rok 1989 jest datą końca komunizmu nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie Środkowo - Wschodniej.